En Louva do Pan
Non probáche-lo pan de manteiga de Moraña e non sábe-lo que é bo pan. Ademais es dos que non se atreven a confesar que lles gusta o pan. Metéronvos na cabeza que o consumo de pan era de países subdesenrolados; que engordaba; eu que sei. Pois eu como moito pan e nunca pasei dos 63 quilos.
Confeso que me sabe. Nietzsche, con ser alemán, tamén. Claro, non falamos dese pan que ás seis horas é unha pedra nin desa cousa moderna que é coma lama na boca.
Nietzsche dicía que o pan facía de goma de borrar na boca, eliminaba o sabor anterior e deixaba a boca lista para outro prato. Borra borra, que, de pequenos, cando non tiñamos goma, borrabámo-lo mal escrito con miga de pan.
A min gústame triscar unha codia mentres tomo o café. Incluso por riba del. Son cousas. En cambio, mira ti, non me gusta mollalo no prebe. A Alfonso XIII reprendeuno a raíña por facelo e el replicoulle: Tú te lo pierdes. Alá el. Hoxe sobra colesterol xa en EXB. Ademais algúns sácanlle brillo ó prato, como para non lavalo despois.
En tódolos restaurantes teño que litigar cos camareiros para que non me leven o pan antes do postre. ¡Que lideira teñen! A nai da miña muller agáchao pero a min sempre me collen falando e desprevenido.
Claro, despois pégame a risa, cando non tes un anaquiño de pan para arrimar ese derradeiro bocado do flan que foxe como xabrón na auga; a culler incapaz de collelo, perségueo polo prato, voltas e voltas, coma os Motoristas da Morte nas festas do san Froilán. Inútil. De esguello miras para nós a ver se miramos para ti; érgue-lo prato dun lado buscando que o flan esvare como por un tobogán ata a culler que agarda en baixo; non atinas; o flan vai parar ó mantel. ¡Fixéchela boa! A persecución continúa polo mantel discreta, feroz, inútil; para saír do paso fas unha gracia: Ai ¡nin que estivera vivo! Pero xa estás máis rubio que a doa da xilbarda; non tes máis remedio que esquence-la urbanidade e empuxalo co dedo ó centro da culler.
Para outra vez dille ó camareiro que non che leve o pan. Xa somos dous.
